De zon komt op terwijl Brenda en Maree aan komen gelopen met ons hooi in zakken. Yes! Honger! Maar ik ben niet de enige… in de kudde begint iedereen rond te dralen en te hinniken. Het wordt een beetje onrustig, het liefst wil iedereen natuurlijk die aller eerste hap nemen, maar daar ben ik niet van onder de indruk ken maak graag nog even aan iedereen duidelijk met mijn statige houding, oren in mijn nek en boze blik dat die eerste hap uiteraard voor mij weg gelegd is, en niet voor een ander. Als ik daarvoor aan iemand een sneer of bijt moet uitdelen dan schroom ik daar niet voor! Pff, daar krijg je ook wel dorst van zeg! Ik loop naar de waterbak, ik ben niet de enige die dorst heeft gekregen van al dat lekkere hooi. Maar hé, aan de kant iedereen! Ik kom er aan en ga niet staan wachten op mijn beurt. Mijn beurt is namelijk áltijd als eerst. Ik ben namelijk de leider van de kudde.
Wanneer ik mijn buikje vol heb, zie ik Maree aan komen lopen met een halster. Ik hoop zoooo dat ze mij komt halen! Ik vind het heel erg leuk om te mogen werken, of dat nou spiegelen in een sessie óf een lekker ritje maken is.. het maakt mij niets uit. Ik loop meteen naar haar toe als ik haar zie aankomen en wurm mijn neus door het gat van het halster. Wanneer ze ’t halster over mijn oren wil trekken vind ik het even grappig om mijn hoofd hoog de lucht in te steken (mhuaha), ze is zo klein… daar kan ze niet bij.. Na wat geplaag mag ze het halster goed omdoen en loop ik mee richting de bak.
Wanneer we naar de bak lopen zie ik een dame staan naast de kant, ze lijkt nogal onder de indruk te zijn van mijn verschijning en hé, dat snap ik ook wel. Ik ben ook een grote, knappe vent en bovenal de kuddeleider. Ik word voordat de sessie begint even los gelaten in de bak, dat vind ik fijn.. lekker even rollen voordat we echt gaan beginnen. De opdracht is om met mij door de bak te lopen aan het halstertouw. Ik zie direct aan deze dame dat ze onzeker is. Ze maakt zichzelf kleiner dan ze is. Haar voeten staan niet stevig op de grond, ze laat haar schouders zakken en kijkt naar de grond. Daarnaast voel ik zoveel onrust in haar lijf, een hoge hartslag en ademhaling. Toch is de situatie wel veilig voor mij, haar innerlijk en uiterlijk zijn congruent aan elkaar. Ik weet zo waar ik aan toe ben.
Wat ik enorm verwarrend vind zijn de mensen die ogenschijnlijk heel stoer doen, maar die ook zo onrustig zijn van binnen! Brrr.. ik word daar ook een beetje kriebelig en onrustig van. Onveilig! Maargoed, even terug naar deze dame. Ze probeert me mee te nemen en dat vind ik prima. Ik loop lekker op haar hakken, hang in haar nek en zit bijna op haar rug. Tja… blijkbaar kan en mag ik dat allemaal. Ik zie namelijk geen signalen waaruit zou blijken dat dat niet oké is. Ik ben gevoelig voor eigen ruimte, en ik vind mijn eigen ruimte vooral ook heel belangrijk. Ik respecteer ruimte van anderen ook, MITS zij dit duidelijk en goed aangeven. Ik ben namelijk geen paard voor de kleine signaaltjes… ik hou van duidelijkheid, dat ben ik namelijk zelf ook. Ik besluit de dame de bocht af te snijden en voor haar te gaan lopen. Uit mijn observaties kan ik concluderen dat ik van ons twee duidelijk de leider ben. Ik kan niet vertrouwen op haar leiderschap wanneer ze deze onzekerheid uitstraalt. Stel er springt zo een leeuw uit de sloot… ik moet er niet aan denken… Dan zouden we er beiden zijn geweest! Nee, ik neem zelf de leiding… de dame hangt aan het touw en ik sleep haar, overdreven gezegd, de bak mee door.
Dat voelt niet fijn, antwoordt ze op de vraag van Maree die vraagt hoe dit voor haar is. De dame geeft aan dat ze het gevoel heeft totaal geen zeggenschap te hebben over de situatie. Wanneer Maree vraagt of dat iets is wat ze ook uit haar dagelijkse leven herkent, knikt ze meteen. Ze voelt zich niet gezien door mij. Een gesprekje volgt over wat zichtbaarheid voor haar betekent, hoe het zou voelen om zich meer te laten zien, hoe mensen eruit zien die wél gezien worden en hoe het zou zijn om zelf stevig te gaan staan voor zichzelf. Ze grapt over mij, Zorro… dat ik er wél uitzie alsof ik weet wat ik doe. Ondertussen blijf ik richting bepalen, trap ik af en toe op haar teen en vervolg mijn eigen pad.. dame volgt wel.. Ondertussen probeert ze zich wat steviger over te laten komen, maar ook daar ben ik niet zo van onder de indruk. Zoals ik net al zei, ik ben een paard wat duidelijkheid nodig heeft en geen boodschap heeft aan kleine signalen. Kortom, ik blijf doen wat ik deed.
De dame wordt ineens een beetje boos, ze is het zo enorm beu. Ze is het zo beu om overal achteraan te ‘hangen’ en ‘meegesleept’ te worden door anderen terwijl dat helemaal niet is wat ze wil! Haar onzekerheid zet zich om in kracht. Ik zie haar houding veranderen van in elkaar gedoken naar recht op. Stevige passen op de grond, een rustige ademhaling, schouders naar achteren, ze kijkt waar ze heen gaat. Direct neem ik afstand.. wow, dit ziet er uit als iemand die regie neemt over haar eigen leven. Regie over dit moment in de bak. Regie over zichzelf. Ik geef haar de ruimte, ik kijk naar haar en zie iemand die stevig staat. Weet waar ze naartoe gaat en wil, iemand die mij duidelijk haar grens aan mij gaat aangeven op het moment dat ik het in mijn hoofd haal nog zo dicht in haar ruimte te komen. Ik sjok achter haar aan.
De rollen zijn omgekeerd, en dat valt ook de dame op. Ze loopt met een enorme grijns op haar gezicht de bak rond en ik volg haar. Marée vraagt hoe dat voelt voor haar. Ze antwoordt dat ze dit veel eerder had moeten doen, de regie over haar eigen leven in handen nemen! Dat is ook wat ze zegt te gaan doen, doorpakken hierin. We sluiten hierna de sessie af en ik krijg een dikke knuffel van haar en ze klopt me op mijn hals. Ze bedankt me voor de duidelijke spiegel die ik haar voorgehouden. Geen dank, dat is mijn specialiteit! 
Zelf ervaren wat Zorro jou kan leren?
Boek je eerste sessie bij de paarden!
