“Ik durf niet”, zegt Maartje met een verschrikt gezicht. “Hoe komt dat”, vraag ik. “Nou ik weet niet hoe het moet en ik ben bang dat het me niet lukt”, antwoordt ze terwijl ze met ons paard yellow in bak staat. Ze houdt hem vast, strak onder zijn kin, aan een touw. Yellow kijkt met een schuin oog naar mij en lijkt niet van plan om ook maar een stap te zetten.
“Hij wil niet”, zegt ze. “Hij wil niet of wil jij niet?” Vraag ik. Ze giechelt zenuwachtig. “Ik zou het liefst heel hard wegrennen”, bekent Maartje. “Ik wil altijd alles goed doen. Dat wil ik al mijn hele leven, ook vroeger toen ik klein was. Ik doe dan zo hard mijn best maar het lukt gewoon niet”. Maartje kijkt verdrietig en ze is duidelijk haar tranen aan het wegslikken.
“Wat maakt dat het er niet mag zijn?” vraag ik haar. “Wat niet”, vraagt ze met een klein stemmetje. “De tranen”, vraag ik. Dat is genoeg om het niet meer in te kunnen houden. Maartje laat haar tranen de vrije loop en zegt: “omdat ik dan zwak ben, ik wil niet huilen”.
“Wat zijn dat voor oordelen?” Vraag ik. Maartje vertelt dat zij alles zo goed wil doen dat ze keihard aan het knokken is om alle ballen hoog te houden en dat er altijd wel iemand is die niet tevreden is, die ze teleur moet stellen. “Als ik dan moest huilen als klein meisje dan werd vaak gezegd dat ik mijn tranen moest afvegen en door moest gaan”.
“Maar wat voelt dit rot zeg… ik faal… ik krijg niet eens een paard mee en ik sta er ook nog bij te huilen”, zegt ze verdrietig. Ik vraag haar hoe het voelt om daar letterlijk met ons paard yellow even bij stil te staan.
Er klinkt een diepe diepe zucht… “Pfoe… eigenlijk is het ook wel lekker en lucht het op”, zegt Maartje. “En wat is er nou helemaal aan de hand? Hij loopt niet mee… wat is daar nou eigenlijk echt zo erg aan? misschien kunnen we hier gewoon wel even chillen… daar ben ik ook wel hard aan toe… even niks…. ppfff”.
Ik stel voor dat ze even een momentje rust neemt op het paard. Maartje gaat achterste voren op yellow liggen en laat zich helemaal ontspannen. Na een paar minuten komt ze van het paard af, zegt tegen yellow: “kom lieverd, we gaan”, en samen lopen ze bak door
Bijzonder hè? Voor veel mensen is dit een soort van magisch! Hoewel het zo kan voelen is het in werkelijkheid toch minder sprookjesachtig. Het paard reageert namelijk vanuit zijn overlevingsinstinct. Hoe dit precies werk leg ik je uit in de video. Heb je vragen of opmerkingen, laat het me weten.
Liefs Brenda
