Het is bijzonder hoe we denken over kwetsbaarheid. Als ik een bericht op Facebook plaats om openlijk te vertellen over mijn problemen, mijn onzekerheden en mijn strubbelingen, dan voel ik me erg kwetsbaar. Door mezelf zo bloot te geven laat ik alle zelfbescherming en muurtjes zakken en ben ik kwetsbaar voor de oordelen en reacties van onze volgers.

Jezelf bloot geven en je kwetsbaar opstellen, dat klinkt voor veel mensen als zwakheid. Maar er gebeurde iets interessants toen ik mezelf kwetsbaar opstelde en open was over wat er speelde met mij, mijn collega’s en ons bedrijf. Iedereen zag mij niet zien als zwak, maar als sterk en moedig.

Ik zal je in deze blog meenemen wat er precies gebeurde. Aan jou om zelf te oordelen…was het een zwaktebod of juist krachtig wat we hebben gedaan?

Maatregelen en horroverhalen

Tussen al het werk door sprak ik er vaak over met Audrey en Maree. We bleken alle drie niet zo bang. Maree dacht wel aan de gezondheid van haar vader en Audrey dacht ook aan haar vader die nog maar net te boven was van een hartinfarct.  Desondanks maakten we er vooral grapjes over. We vonden dat de mensheid zich nogal snel druk maakt… hahaha! Het coronavirus, het is toch maar een griepje!

Al snel vlogen de maatregelen en de horrorverhalen ons om de oren. Een paar dagen later zaten we weer bij elkaar… “goh… bizar hè… wat nou als jou moeder of je vader? Wat nou als we dadelijk ons centrum moeten sluiten? Hoe lang zou dat duren? Gaan we dat financieel gezien wel overleven? Als we in quarantaine moeten, wie zorgt er dan voor de paarden? Wat moet er met onze cliënten? Kunnen we wel zomaar al die processen abrupt stop zetten?” Allemaal vragen die we elkaar stelden. “Jeetje wat bizar… een paar dagen geleden zaten we nog te grappen over dit griepje”.

Toen kwam het er toch echt van… de gevreesde gesprekken moesten echt gaan plaats vinden. Ik vertelde Audrey en Maree schoorvoetend dat ik ze moet ontslaan als we dicht moeten… De financiële last kan ik dan niet meer dragen. Met een brok in mijn keel vertel ik het en zie dat mijn lieve collega’s me alleen maar begripvol aankijken. “Ja natuurlijk”, is hun reactie, “dat begrijpen we wel”. Door hun begripvolle reactie voelde ik me eigenlijk alleen maar slechter. Ik wil ze helemaal niet ontslaan! Hiervoor had ik ze toch niet aangenomen?! Wat een rare en stomme tijd is dit toch.

Tekst gaat verder onder de foto.

Bloed, zweet, tranen en passie

Gelukkig lijken onze cliënten de eerste tijd zich niet te laten afschrikken en gewoon hun afspraken door te zetten. We halen opgelucht adem en praten er veel over… hoe lang zou het duren? We hebben het nog niet uitgesproken of lading afmeldingen komt als een golf over ons heen. De een is verkouden, de ander valt in een risicogroep of heeft een partner in de risicogroep en weer een ander is bang en wil liever pas weer afspreken als de wereld vrij is van Corona.

Na het zoveelste mailtje wat binnen no-time binnen komt om afspraken te cancelen voel ik de tranen in mijn ogen prikken… al 7 jaar werk ik met bloed, zweet en tranen en al mijn passie aan mijn bedrijf. Nu sta ik erbij en kijk er naar hoe mijn bedrijf als een kaartenhuis aan het instorten is en ik kan er helemaal niets aan doen!!! Wat een machteloos gevoel. Hoe kan het nou dat ik gisteren nog een goed lopend bedrijf had en vandaag ineens aan de rand van de afgrond sta?!

Hoe moet het verder? Aan welke beslissing doe ik goed? Ga ik inderdaad Maree en Audrey ontslaan? Wanneer dan? Als ik ze niet ontsla en de noodmaatregel aanvraag en het duurt allemaal nog heel lang, kan ik dat dan financieel dragen? Wanneer is dit hele Corona gebeuren voorbij? Heb ik überhaupt nog wel een bedrijf daarna? Kan ik mijn paarden dan wel houden? Hoe lang moet ik doorgaan voordat ik knopen door hak? De vragen duizelen door mijn hoofd… wauw… het gaat zo snel allemaal.

In sneltrein vaart word de opleiding die we in april zouden starten verzet naar september. De 3 groepsworkshops die in maart gepland staan cancelen we en het paardencoachcongres waarmee we al 1,5 jaar hard aan de slag waren, lassen we af… jeetje wat een slagveld. Los van alle financiële ellende die dit met zich meebrengt is het zo verdrietig om al je harde werk met 1 telefoontje weg te moeten gooien. En nog meer maatregelen moet ik nu nemen… ik besluit om te stoppen met 2 marketing bedrijven waarmee ik al een dik jaar samen werk. Helaas kan ik ze volgende maand als deze trend zich doorzet niet meer betalen.

Gesloten deuren

Ik merk dat ik me naast het verdriet ook machteloos voel. Wij zitten buiten met onze cliënten en hebben afstand en dat is minder risico dan naar de supermarkt gaan, wat ook gewoon doorgaat. Ik begrijp het ook, het is ook tegenstrijdig. Beperk je sociale contacten terwijl de paardentherapie gewoon open mag blijven. Wat doe je dan? Machteloosheid maakt weer plaats voor begrip en verdriet. Goh.. corona wat breng je toch allemaal teweeg!

Naarmate de richtlijnen van het RIVM steeds strenger worden, worden wij geadviseerd om onze deuren te sluiten. Door deze strengere regels zouden we de veiligheid van onszelf en onze cliënten niet meer kunnen waarborgen. Nadat we dit besloten, stortte onze wereld in! Hoe nu verder? We hadden direct een dag later flink zitten brainstormen over de mogelijkheden. Hoewel alle alternatieven niet echt goed voelde, wilde we roeien met de riemen die we hadden. We deelden dit verhaal over corona en onze sluiting met onze volgers op Facebook en onze leden via e-mail. Het voelde kwetsbaar, want onze grote angsten en frustraties lagen hiermee op straat. Hoe zouden mensen reageren? Zouden ze ons veroordelen? Zouden ze medelijden hebben? Zouden ze boos zijn?

Van alle negatieve gedachten over onze openheid bleef gelukkig niets over. Vanuit alle hoeken kregen we hulp aangeboden, dachten mensen mee, zeiden mensen lieve woorden! Wauw!!! Dat voelde écht goed! In plaats van alle negatieve reacties die ik diep van binnen vreesde omdat ik me kwetsbaar voelde, kreeg ik steun, begrip, hulp en liefde! Mensen vonden ons krachtig en moedig en voelde zich met ons in verbinding, juist door die kwetsbare opstelling.

Na ongeveer een week kregen we bericht van onze beroepsvereniging dat de overheid besloten had dat alternatieve hulpverleners open mochten blijven! Wat waren we blij!! Het is dat we 1,5 meter afstand moeten houden maar anders waren we elkaar in de arm gevlogen. Nadat we iedereen weer op de hoogte stelde dat ons bedrijf weer open was begon het puin ruimen. Wat is er eigenlijk nog over van ons bedrijf?

We leerden al snel dat we meer dan de helft van onze cliënten “kwijt” waren. Ze zouden na Corona wellicht terug komen maar om dezelfde redenen als dat ze eerder hadden afgezegd, konden ze nu natuurlijk nog steeds niet komen.
Weken van onzekerheid en moeilijke gesprekken volgden. Wat gaan we doen? Zo kan ik niet maanden een bedrijf voeren. Inmiddels was ons lieve paard Mitch ziek en moest de hoefsmid eigenlijk ook wel weer komen… maar ja… van welke financiën eigenlijk?

Donaties en nieuwe aanmeldingen

Ik schreef een bericht voor al onze cliënten om ze om hulp te vragen. Ik vroeg ze vooral kritisch te kijken in hun omgeving of ze mensen konden doorverwijzen naar ons. Marée stelde voor om tóch een donatieactie op touw te zetten voor de paarden. Het voelde kwetsbaar, voor de zoveelste keer deze maanden. Wat zouden mensen nu weer denken? Mag ik wel op die manier om hulp vragen? Mag ik wel geld ontvangen zonder ervoor te werken? Is dit geen zwaktebod? Ik twijfelde en woog het allemaal tegen elkaar af.

Voordat ik er erg in had stond de doneeractie online. Wat vond ik dat spannend zeg! En moeilijk! Zomaar zoiets groots vragen vind ik niet zo prettig. Ik ben gewend om alles alleen te doen en mijn eigen boontjes te doppen. Om nu wereldkundig te maken dat ik geld nodig heb om de paarden te onderhouden voelde écht als héél kwetsbaar. Tegelijkertijd zei ik tegen mezelf dat dit dus ook is wat we van onze cliënten vragen; Kwetsbaar zijn, durven kijken en voelen, je open stellen, eerlijkheid. Tegen mijn collega’s zeg ik altijd “practice what you preach”. Kwetsbaar zijn is wat ik nu dan ook maar mocht voelen.

Tot mijn verbazing en vreugde stond er binnen no time een heel mooi bedrag op de donatiesite! Zoveel lieve mensen met zoveel lieve woorden en gulle daden!! Ook de aanmeldingen via via kwamen ineens op gang! Wie had dat verwacht! Ik niet in ieder geval. Ik leerde nog maar weer eens dat om hulp vragen, je kwetsbaar opstellen, open en eerlijk zijn je zomaar heel veel kan opleveren. Naast het mooie bedrag en alle nieuwe aanmeldingen voelde ik me ook erg gezien, gehoord, gewaardeerd en verbonden.

Is kwetsbaar zijn sterk of zwak, wat vind jij?

Kwetsbaar zijn… het heeft ons in alle opzichten de afgelopen periode veel gebracht. Daardoor bestaat ons bedrijf nog steeds op de manier zoals het was vóór Corona. Daar zijn we zo dankbaar voor dat het niet in woorden is uit te drukken! Maar is kwetsbaar zijn nu dan krachtig of juist een zwaktebod? Ik heb er geen pasklaar antwoord op. Het voelde als zwakte maar mensen zagen het vooral als sterk. Doordat we in alle opzichten merkte wat het opleverde voelde het achteraf toch als sterk.

Ik ben benieuwd wat je van ons verhaal vindt en wat jouw mening is? Is kwetsbaar zijn sterk of zwak, wat vind jij?

Ken jij mensen in je omgeving die onze hulp goed kunnen gebruiken? Stuur ze dan graag door naar ons. In de maand mei 2020 mogen zij de eerste sessie nu voor 50 euro (individuele therapie) of 75 euro (relatietherapie) ervaren, mits ze niet eerder een sessie bij ons hebben gehad. Onze contactgegevens vind je via deze link.