Paarden spiegelen…. de ervaring van Petra

Paarden spiegelen, niet alleen in de therapie, maar eigenlijk altijd. Dit is waar Petra Kool zich weer extra bewust van werd toen ze naar ons toekwam om haar verzorgpaard Baloo te rijden. Petra heeft een eigen Yogastudio in Den Bosch. Op haar eigen website schreef ze deze geweldige blog met de inzichten die Baloo haar gaf. We delen hem graag met je!

Wat liefde is en hoe ik er helemaal naast zat!

Liefde, ik, Petra, praat er veel over in mijn yogalessen. Onvoorwaardelijke liefde, de liefde die ik voel wanneer ik stil van binnen word en mijn hart zich vult met aandacht en aanwezigheid. De volheid van het hart noem ik dat.
In Bowspring lessen kiezen we om open en vol te zijn in je hart ook wanneer het leven niet gaat zoals gepland, er pijn, angst of verdriet is. Kunnen we dan ook aanwezig zijn, in deze momenten die niet zo “fijn” zijn?

Toen ik een klein meisje was…

Had ik veel fantasie! Ik speelde mijn avonturen, op mijn pony fantaseerde ik dat ik achterna werd gezeten door indianen of eenzame tochten te paard maakte waarbij ik me alleen waande op de wereld. En dit alles beleefde ik in mijn achtertuin.
Ik hield van dieren en hoopte altijd op een telepathische verbinding met ze. Dat ik iemand was waar wilde dieren spontaan op af kwamen en bij wilden zijn.
Op latere leeftijd droomde ik dat ik een beroemde popster of actrice was. Ik antwoordde de aan mij gestelde vragen in denkbeeldige radio interviews of tv programma’s. Ik vond het geweldig om geïnterviewd te worden, en deze momenten van “fame” vonden plaats op mijn slaapkamer of dagdromend achterin de auto.
Nog later droomde ik over liefde, hoe dat zou zijn. Hoe ik bemind en geprezen zou worden.

Helaas… zelfs nu ik 45 jaar ben zitten er nog steeds geen buizerds op mijn schouders, komen wilde herten niet uit mijn hand eten en zelfs de regenwormen met wie ik telepatisch contact probeer te maken lijken mij niet te zien 😉
Beroemd, bejubeld en bemind is ook niet echt van toepassing en het hebben van een relatie blijkt een werkwoord te zijn.
Dag dromen, vaarwel!

Maar afgelopen weekend is er iets wonderlijks gebeurd! Een wonder is een verschuiving in perspectief.
De verschuiving van iemand willen worden naar ZIJN wie je al bent. Door datgene los te laten wat je blokkeert om te zijn wie je bent.
In mijn geval angst! De angst dat ik het niet kan, niet goed genoeg te zijn, niet sterk genoeg, niet groot genoeg, niet krachtig genoeg. Die angst!
Wanneer je in een situatie bent waarvan je weet dat je de angst niet kunt ontwijken, dat je jezelf niet kunt afleiden met iets anders. De angst die vraagt om te handelen, om een keus te maken. De angst, die vraagt om in de ogen gekeken te worden. Nou die angst, stond recht voor mijn neus dit weekend.

Dit is wat er gebeurde:

Vorige week maandag ben ik begonnen met het lezen van het boek May cause miracles van Gabriella Berstein. Het is een 40 daags programma gebaseerd op het boek Cursus in Wonderen. In de eerste dagen schrijft ze over de bereidheid om je angst(en) te zien en ze te voelen i.p.v. wegstoppen of vermijden. Bijbehorende affirmaties waren: I’m willing to witness my fears, I choose love over fear, Love did not create this, I choose to learn through love.

Het ging heel goed, mijn eerste dagen. Ik was me bewust welk gedrag voortkwam uit angst. Er was geen grote angst in me en met wat ik tegen kwam kon ik goed zijn. Het was comfortabel zeg maar 😉

Tot afgelopen vrijdag! Ik ging paardrijden. Ik rijd paard bij het therapeutisch centrum 2Tango therapie met de hulp van paarden in Eerde, waar de paarden op een natuurlijke wijze gehouden worden. Ze leven samen in een kudde van 6 paarden en zijn altijd buiten met mogelijkheid om te schuilen.
Toen ik vrijdagavond aan kwam was ik alleen. Ik liep naar de paarden toe om mijn paard uit de kudde te halen. De paarden in de kudde waren onrustig en onvriendelijk naar elkaar. Ze schopten en zaten elkaar achterna. Ik verstijfde! Daar was mijn angst. Ik voelde me onveilig en durfde niet naar binnen om Baloo, het paard waar ik op rijd, te gaan halen.
Ik voelde me zielig en kon wel huilen. Misschien komt er zometeen nog iemand paardrijden hoopte ik! Dus ik stuurde een bericht of ik de laatste persoon was, in dat geval zou ik ze ook hooi geven.
Ik was de laatste die kwam paardrijden helaas. Toen bedacht ik dat ik ze misschien eerst hooi kon geven en dat ze daarvan rustig zouden worden. Dat bleek ook geen optie want de paarden eten ongeveer 2 uur.
Er was geen oplossing en geen uitvlucht route. Het was me, myself and I.
Ondertussen vervloekte ik het boek en mezelf! Waarom had ik dit toch over mezelf afgeroepen met die stomme affirmaties! Angst stond levensgroot voor me in de vorm van 6 paarden.
Ik had 2 opties, naar huis gaan (vluchten) of de angst in de ogen kijken. Ik koos het laatste.

Staand bij de paarden sloot ik mijn ogen en richtte mijn aandacht naar binnen, naar mijn adem. Ik besloot; ik blijf net zolang hier staan tot ik me rustig voel en daarna kijk ik verder. Na een tijdje voelde ik alles rustiger in mezelf worden en ontstond er weer ruimte. De angst was geweken door mijn besluit om te blijven. Ik opende mijn ogen en zag de paarden rustig staan!
Alsof er niets aan de hand was geweest.

Ik besloot om mijn paard (Baloo) uit de kudde te halen, dit ging gemakkelijk. Ik was blij en opgelucht dat ik besloten had om niet te vluchten.
Ik nam Baloo mee de bak in om hem daar op te zadelen. Voor het huis hoorde ik een groep motorcrossers op een weiland crossen. Het was een enorm kabaal van gierende motors. Baloo werd onrustig en bleef niet stil staan bij het opzadelen. Dit triggerde opnieuw angst in mij. Ik besloot met hem door de bak te gaan wandelen. Dit was geen goed idee. Ik was zelf niet rustig en Baloo maakte onverwachte bewegingen en reageerde schrikachtig. Wat mij nog angstiger maakte.
Mijn tax is bereikt, zei ik tegen mezelf. Ik heb genoeg angst in de ogen gekeken vandaag, ik breng Baloo terug naar de kudde. Nog steeds was ik trots op mezelf omdat ik de eerste angst in de ogen gekeken had. Zondag zou ik weer gaan paardrijden en dat zou een nieuwe kans zijn.

Wanneer we de angst wegstoppen, weet je niet wanneer de angst weer te voorschijn komt.

Zondag! Ik ging weer naar paardrijden. Vandaag, wist ik, zou er in ieder geval nog iemand anders zijn die ook kwam paardrijden. Dat was een geruststellend gevoel. Ook Brenda mijn coach en oprichtster van het therapeutisch centrum was onverwacht aanwezig. Een licht zenuwachtig gevoel sluimerde in mij op de achtergrond.

Na het opzadelen stapte ik op het paard. En reed aan. Toen we achter in de bak de hoek in reden schrok Baloo van iets en sloeg op hol. Alles ging heel snel en onverwachts. Het leek alsof ik met iedere sprong los kwam van het zadel en in de lucht vloog, ik was bang.

Maar ik wist de teugels in handen te houden en hem af te remmen. Toen we stilstonden voelde ik mijn armen en benen beven van angst. Daar was de angst weer, recht in mijn gezicht. Ik wilde het liefst van het paard afstappen, maar deed dit niet.
Brenda kwam naar buiten en ik vertelde wat er gebeurd was. Ze vroeg aan me: schrok hij op dezelfde plek als afgelopen vrijdag? Dat beaamde ik met ja. En ben je toen gestopt? Heb je hem toen terug gebracht? Ja, dat had ik.

Brenda zei dat dit het resultaat daarvan was en als ik nu stopte ik hem niet meer kan berijden, hij zal dit gedrag dan blijven vertonen. Je moet hem nu door de hoek drijven, door de angst heen.
Ik weet niet of ik dat durf nu, ik ben echt heel erg geschrokken, antwoordde ik. Ik moest een keus maken dat was duidelijk! Of ik ging door of het zou alleen maar erger worden. Baloo zou me niet meer als zijn leider zien en steeds dit soort gedrag vertonen.

Ik probeerde te ontspannen op de rug van Baloo en mijn adem te laten zakken. Brenda gaf me duidelijke instructies, stap voor stap vertelde ze wat ik moest doen. En ik deed het. Dat was mijn focus, de aanwijzingen en het uitvoeren ervan. Ik was niet meteen rustig en het paard ook niet. Hij probeerde te vluchten in de hoek waar hij eerder geschrokken was maar ik liet het niet toe. Hij kreeg geen kans meer, doordat ik letterlijke en figuurlijk in het zadel was gaan zitten. Brenda liet ons keer op keer door de hoek heen rijden, kleine rondjes en steeds in een andere richting.

Het was hard werken om mijn paard en mezelf erbij te houden maar het lukte. De angst in mij verminderde en maakte langzaam aan plaats voor vertrouwen. Een zacht stemmetje welde in mij omhoog; dit kan ik! Ik kan het paard rijden! Ik kan hem door zijn (en MIJN) angst drijven.
Ik bleef gefocust op de instructies en het werk wat in dit moment gedaan moest worden.
Ook nadat Brenda weg ging bleef ik de oefeningen herhalen en reden we door de hoek en ook nadat de andere mede-paardrijdster stopte ging ik door. Voor mezelf, omdat ik wist dat ik op mezelf moest leren vertrouwen.

Een ander beeld van liefde

Door al deze gebeurtenissen realiseer ik me het volgende: het beeld wat ik heb van liefde klopt niet! Heel mijn leven ben ik op zoek naar een onvoorwaardelijke liefde, gelijkwaardig, een liefde die vanzelf er is. En nu na afloop met het paard was die liefde daar.

Maar hoe dan? Wat had ik gedaan waardoor deze liefde er kon zijn? Ineens wist ik het!

Het was IK.
Het was IK die is komen opdagen!
Het was IK die in het moment gedaan heeft wat gedaan moest worden.
Doordat IK ben komen opdagen verdween de angst en verscheen de liefde.

Hierdoor realiseer ik me wat een irreëel beeld van liefde ik heel mijn leven heb. De liefde en aanbidding in mijn dagdromen overkwamen me. En nu, door dit alles zie ik waarom mijn verlangen naar onvoorwaardelijke liefde in relaties zich nog niet gemanifesteerd heeft. Omdat IK de grote afwezige in de liefde ben. Door mezelf te verstoppen vanwege angsten en dat wat oncomfortabel is geef ik de liefde IN mezelf niet de kans. Hiermee blokkeer ik mijn eigen stroom om te zijn wie ik altijd al ben geweest. Liefde wil je altijd laten zien wie je bent in Essentie. In dit bovenstaande verhaal liet liefde me zien dat ik meer kan dan ik denk.

De weg naar liefde is volledig aanwezig te zijn in het Nu en te doen wat gedaan moet worden. Letterlijk en figuurlijk de teugels in handen te nemen.

Wat een wonder!
<3 Petra Kool

Meer weten over Petra, haar yogastudio en de bowspring lessen: www.yogastudiodenbosch.nl