Tijdens het uitlaten…

Zoals ik iedere dag een paar keer doe, loop ik met mijn vriend Daan onze hond Elmo naar het parkje voor ons huis. Het is een hondenlosloop park met een prachtig veld, veel bomen en groen. Het is helemaal afgezet dus we kunnen Elmo er zonder zorgen los laten en naar hartenlust achter zijn bal aan laten rennen.  Terwijl we het veldje op lopen zie ik direct dat Elmo zijn aandacht getrokken wordt door een vrouw met een fiets aan de zijkant van het park. Hij rent enthousiast op haar af en zij hadden direct contact met elkaar. Hij was zo blij! Hij piepte en zong zoals hij dat doet als hij blij is. Dat doet hij eigenlijk alleen wanneer hij mensen kent… niet bij vreemden.

Goh, mooi om te zien… merkten Daan en ik tegen elkaar op. Elmo is heel gevoelig en rent lang niet op iedereen zomaar af, laat staan zo enthousiast. We gingen in het midden van het parkje zitten in de zon. Elmo komt naar me toe met zijn bal, ik gooi en hij gaat hem enthousiast weer halen en rent met zijn balletje naar de dame aan de zijkant van het parkje. Hij legt de bal voor haar neer en zij pakt hem op en gooit de bal weer weg. Nogmaals valt me op dat Elmo dit eigenlijk nooit zo doet. Ik vind het mooi om te zien wat voor contact deze twee met elkaar hebben. Daan benoemt dit ook. Zo gaat het eventjes door, het balletje wordt steeds gegooid door ons of door de dame.

Ik vertel haar dat ik het zo mooi vind om te zien hoe Elmo zo om haar heen blijft dartelen en steeds bij haar in de buurt blijft. Ik vertel dat ik hem niet ken op die manier en dat dit alles zegt over wat hij bij haar voelt en merkt, dat haar energie puur is en hoe fijn hij zich daar bij voelt. Dit vind ze een compliment, vertelt ze. Dat is het ook, vertel ik haar. 😊

De dame begint te vertellen, hele verhalen over dat ze een klokkenluider was. Dat dit de reden is dat ze acht jaar geleden haar huis moest verlaten… Ik merk aan mezelf dat ik afhaak wanneer ze de ‘klokkenluidersinfo’ begint te delen. Ik vind het meer complottheorieën, die interesseren me totaal niet. Ik vind het een beetje psychotisch. Toch voelt het niet goed om het gesprek meteen af te breken. Mijn hart breekt vaak wanneer ik naar dakloze mensen op straat kijk en ik zie hoe zij door velen met de nek worden aangekeken. Ik weiger dat op die manier te doen. Ieder mens verdient het om gezien en gehoord te worden, ieder mens verdient het om tijd en aandacht te krijgen. Ik kies er voor om nog even te blijven. Ook zij is mijn tijd waard.

Wat een tegenstrijdigheid….

Ondertussen zie ik dat iemand van Thuisbezorgd.nl bij ons voor de deur staat met onze grote bak bestelde sushi. ‘Shit! Wat een contrast…’ bedenk ik me. Ik voel dat ik me schaam om tegen haar te zeggen dat ik moet gaan ‘omdat er een grote bak sushi op me staat te wachten’. Ineens ben ik me zo bewust van het enorme verschil… zij al dagen niet gedoucht, ik had er die dag al 2x onder gestaan. Zij alleen een appeltje om te eten (die ook nog gedeeld is met mijn hond), en ik eet al dagen luxe maaltijden, BBQ’s, een pinksterlunch bij mijn schoonmoeder en als klapper op de vuurpijl nu weer sushi omdat ‘we geen zin hebben om te koken’. Pijnlijk wordt het me ineens duidelijk. Ze benoemt dat het een enorme luxe is, dat we dit kunnen. Ik knik en bevestig dat ik me daar bewust van ben.

Toch vraag ik me ineens af of ik me er wel écht zo bewust van ben. Stiekem is het zo normaal allemaal. Uit eten, thuis bestellen, veel boodschappen doen, lekkere maaltijden eten, een huis, een douche, een dak boven ons hoofd, de wasmachine… mijn hoofd tolt er van.

Ik wens de dame een fijne avond, heel veel geluk en kracht toe. ‘Meid, dat heb ik toch al… ik bén gelukkig.’ Zegt ze. Terwijl ik naar huis loop denk ik verder… zij is gelukkig met het leven wat ze heeft. Haar tentje was gejat, haar toilettasje ook… toch kan het haar niet schelen. ‘Natuurlijk zou het leven wat makkelijker zijn als ik koffie en wat centen op zak had, maar het is goed zo.’, was wat ze eerder zei. Ik denk aan hoe ze vertelde geen stress te hebben van haar situatie, hoe ze weigerde mee te willen draaien in het systeem wat zo verrot was. Ik had ineens zo’n bewondering voor hoe zij haar eigen pad bewandelt. Ik bedenk me nog dat dit ook vaak een onderwerp is wat naar voren komt binnen sessies in therapie. Je eigen pad bewandelen…… sjonge, dit is daar wel een echt voorbeeld van.

Niet echt honger meer…

Thuis aangekomen waar de sushi me aankijkt vanaf de tafel, merk ik toch dat ik wat minder honger heb gekregen. Ik vertel dit aan Daan, hij heeft daar geen last van. Achteraf gezien denk ik dat dat misschien meer tussen mijn oren zit dan dat dat daadwerkelijk zo is. Ik blijf bezig in mijn hoofd met de dame die hier onder de boom voor mijn huis zit. Ik hier met een bak sushi die ik never nooit op ga krijgen, zij met niks.  De gedachte gaat door mijn hoofd dat ik wat voor haar wil doen. Ik heb zo veel…. Ik wil haar wat geven.

Aan de andere kant merk ik ook dat een deel van mij  geen zin heeft om terug te gaan. Ik heb geen zin om wéér die complotten aan te horen en dan weer bijna niet weg te komen. Ik voel me een beetje plat geluld… Ik vond dat er een boel tegenstrijdigheden in haar verhaal zitten, hoe meer ze vertelde hoe sterker de verhalen werden. Ik geloof er veel niet van… en ik merk dat ik daarop ben afgehaakt….   

Ik schrik ineens van mezelf, ik schrik van die gedachte.  Blijkbaar was ik aan het overwegen of ik wel of wat wilde gaan geven ‘omdat ik geen zin heb om die verhalen nog eens te horen’…?  Auw! Dat mens heeft helemaal niks. Al zou ze alles nog eens vertellen… lekker belangrijk! Toen besloot ik dat het eigenlijk ook geen zak uitmaakte of dat wat ze vertelde, de waarheid was of een complete psychotische waan. Who cares… ik zag háár. Als mens. Ik wil helpen, van mens tot mens….

De tas met spullen…

Ik spring op terwijl ik eigenlijk nog niet klaar ben met de sushi, en grits een tas uit de kast. Ik ga op zoek naar dingen in huis die ik haar kan geven. Ik vind een grote zak met noten, die doe ik in de tas. Net zoals een brood, kaas, paprika’s, appels, Japanse mix, een banaan. Ik herinner me ineens ook dat ze vertelde dat haar toilettasje was gepikt. Ik ren naar boven en maak een nieuwe toilettas voor haar. Een tandenborstel, tandpasta, een haarborstel, handcrème, rituals om je lekker in te smeren, een scheermesje, doucheschuim, verfrissingstissues etc.  Ik stop in het toilettasje ook nog een tientje,  als verassing.

Het voelt zo goed om dit te doen merk ik en word er zo blij van. Ondertussen heb ik al een paar keer uit het raam gekeken of ze er nog wel zit… onder die boom. Ik voelde dat ik die tas ZO graag wilde geven dat ik echt intens teleurgesteld zou zijn als ik te laat zou zijn.

Met een tas vol gepakt, loop ik naar het parkje terug. Gelukkig zie ik haar nog zitten! Ik loop naar haar toe met een grote grijns en zeg dat ik wat voor haar heb meegenomen. Ze lacht… een enorme brede lach. ‘Wat LIEF!’ zegt ze. 

Ik ga met mijn tas vol spullen bij haar zitten onder de boom. Terwijl ik het uitpak en haar vertel wat ik er in heb gedaan voor haar, kletst ze er een beetje overheen. Ze benoemt dit zelf snel als ongemak en het lastig vinden om te ontvangen. Ik druk haar op het hart dat ze het ongemakkelijk en moeilijk mag vinden, maar dat het tóch allemaal voor haar is en dat ze het mág ontvangen. Dat vindt ze lief… Ze pakt meteen de banaan en smikkelt hem op. Daarna trekt ze de zak met Japanse mix open en zet hem tussen ons in om te delen. Voor ik het weet zitten we samen Japanse mix te snacken en zijn we in een heel ander gesprek beland dan hiervoor.

Van mens tot mens….

Tot mijn grote verbazing gaat het eigenlijk helemaal niet meer zo over de complotten, maar zijn we naar een ander level gezakt en zijn onze gesprekken puur en eerlijk. Ze vraagt of ik iets van haar zou willen aannemen als dank voor mijn gift. Ze vertelt dat ze vroeger al een beetje een apart kind was omdat ze altijd een rok en een broek tegelijkertijd aanhad. ‘Én dat heb ik nu nog!’ grinnikt ze. Zo kan ik, als het warm is, makkelijk mijn lange broek uit doen en in mijn rokje van de zon genieten. Ze gaat staan en ik zie inderdaad dat ze de verschillende kledingstukken over elkaar draagt. Ze vertelt over haar rokje en dat ze er enorm dol op is. Het is handgemaakt door een ateliertje, zij heeft het gekregen van een hele lieve dame en het was speciaal voor haar. Ze doet het rokje uit, verontschuldigt zich voor dat het vies is en misschien wat onder het zweet zit van de hete dag, maar wil het aan mij geven als bedankje. Ze zegt dat ze denkt dat ik het rokje ook wel pas, dat het me mooi zal staan en dat ik over kom als iemand die zo’n rokje ‘wel aan durft’.

Het ontroert me… ze heeft al zo weinig, en tóch wil ze dit aan mij geven. Haar fijne rokje, waar ze zo blij mee is. Wederom wil ze delen in het weinige wat ze heeft. Ik pak het rokje aan en leg het voor me neer. Ik voel tegelijkertijd een soort baksteen in mijn buik. Ik weet van mezelf dat ik helemaal geen rokjes draag, nóóit. Ik voel me er niet fijn in, daarnaast ben ik er veel te lomp voor en ben ik iemand die graag met benen wijd zit i.p.v. netjes gesloten… het voelt alsof ik dit niet aan kan nemen van haar. Niet omdat ik niks aan zou durven te nemen i.v.m. het weinige wat ze heeft, want ik vóél haar intentie. Maar puur omdat het rokje waarschijnlijk na een wasbeurt verloren zou gaan in mijn kast…. Mijn kast met 3.484.624 kledingstukken. Háár fijne, mooie, bijzondere en waardevolle rokje. Datzelfde rokje zou voor mij niets meer zijn dan een enorm mooi gebaar en cadeau, maar niet iets wat ik met hetzelfde plezier zou dragen. Ik voel aan álles dat ik dit moet delen met haar omdat ik er echt last van zou krijgen in mezelf, wanneer ik het aanneem.

Ik besluit dit eerlijk met haar te delen en leg haar uit dat ik haar intentie écht heb ontvangen en het onwijs lief vindt van haar. Dat het me raakt, en ik het rokje in mijn gedachte met me mee zal nemen maar ik het graag aan haar terug wil geven zodat ze er nog wat langer van kan genieten. Ze neemt dit gelukkig niet op als kwetsend maar juist als tegenover gesteld.

De weg naar buiten is de weg naar binnen…

‘Goh…. Het is nieuw voor me….’ Zegt ze. ‘Het is nieuw voor me dat jullie generatie al zo dichtbij zichzelf is en zo zuiver voelt wat goed is en hoe je hiernaar kunt handelen. Ik heb daar heel wat drugs voor moeten gebruiken en heel wat feesten voor moeten aflopen. Inmiddels ben ik 60 en heb ik nu pas gevonden wat het betekent om dicht bij mezelf  te blijven… Hoe oud ben jij als ik vragen mag?’ Ik antwoord dat ik volgende week 28 wordt. ‘Goh….’ Zegt ze nogmaals. ‘Je had het ook gewoon aan kunnen nemen uit beleefdheid en daarmee een gegeven paard niet in de bek kijkend, maar ik bewonder aan je dat je dat niet doet. Ik neem het rokje graag terug, dankjewel.’

Ondertussen kletsen we verder, over van alles, over het leven… over de wereld, het systeem en over wat ze allemaal heeft meegemaakt. Er is één speciale zin die ze me heel graag mee wil geven, zegt ze.

 ‘De weg naar buiten, is de weg naar binnen’ – deze drukt ze me op het hart.

Levensles…

Mooi….. ik merk dat ik deze ontmoeting in zijn totaliteit probeer op te sponzen. Alsof ik er niets van verloren wil laten gaan, alsof dit er een is die ik me later nog weet te herinneren als ik jaren verder ben. Alsof het een levensles is die ik hieruit mee neem.

Na een tijdje staan we beiden op, ze geeft me een stevige omhelzing en bedankt me voor alles. Voor ons contact, voor wat ik haar gegeven heb en onze uitwisseling. Haar telefoonnummer drukt ze me in mijn handen. ’Mijn telefoon is er een die van ellende bijna uit elkaar valt, maar als je ooit aan me denkt, iets nodig hebt, anything…. Bel me dan.’

Ik knik, glimlach en wens haar het beste. ‘We zien elkaar vast nog!’ roept ze me na. Ze loopt terug naar haar boom, gaat daar weer tegenaan zitten en ik loop terug naar huis. En ondertussen terwijl ik aan het lopen ben,  ga ik in mezelf onze ontmoeting nog eens na. Stel je voor dat Elmo niet zo enorm aangetrokken was geweest door haar, stel je voor dat ik niet terug was gegaan voor die tas met spullen, stel je voor dat ik had besloten dat ik haar de aandacht en moeite met haar complottheorieën niet waard vond om naar te luisteren…. Dan had ik dit allemaal gemist.

Dan had ik deze speciale ontmoeting gemist, onze uitwisseling… verblind door eerste oordeel of door het ‘gebrek aan tijd’… terwijl dat gebrek was er niet. Toen ik de moeite nam om te zién en om te hóren…. Toen ik de moeite nam om verder te kijken dan mijn neus lang was.. Tóen ontmoette ik een prachtig mens. Een beetje een aparte vogel, een beetje aparte verhalen die wel of niet waar zijn… maar dat is niet wie zij IS. Wie zij is, ontmoette ik later. En daar ben ik dankbaar voor.

Een mooi kadootje…

Vol van deze speciale ontmoeting met dit mooie mens. Een kadootje is het…zo op deze maandagavond, dit had ik totaal niet verwacht.

Zo zie je maar weer…. Als je open staat, de tijd neemt en bereid bent om verder te kijken dan je neus lang is – heeft de wereld vele mooie kadootjes voor je. Je hoeft niet te zoeken…. Sommige van die kadootjes vindt je gewoon onder een boom in het parkje…. 😊

Wil je naar aanleiding van deze blog verder praten met Maree? Dat kan. Laat gerust een berichtje achter en dan neemt Maree zo snel mogelijk contact met je op. 

Ben je benieuwd wat Paardencoaching voor jou kan betekenen? Reserveer dan een plekje bij een van de Kennismakingsworkshops paardencoaching.