Vorige week heb ik kennis gemaakt met Levi, hij komt vandaag voor de tweede keer. Toen ik Levi de vorige keer vertelde dat de sociale vaardigheid training hier gegeven wordt met de hulp van paarden kon hij zijn grinnik niet onderdrukken. ‘’Paarden ja!?!? Nou…. Ik hou niet eens van paarden.’’
Ik vind het altijd wel een uitdaging…. Juist die jongeren die hier eigenlijk het nut niet van in zien, juist diegene die hier niet zelf voor hebben gekozen maar verplicht zijn deze training te volgen… juist hén laten voelen en ervaren dat je zoveel van paarden kunt leren. Die twijfels van te voren, motiveren mij juist extra.
De vorige keer heeft wel al iets van die twijfels weg genomen bij Levi. Toch geeft hij wanneer ik hem vraag hoe het is, aan dat hij nog niet helemaal goed snapt hoe hem dit verder zou kunnen helpen. Levi heeft vaak last van een vol hoofd en van boosheid die uit het niets enorm kan opborrelen. Hij kan dan heel kwaad worden, deuren intrappen, tegen de muur slaan of zich agressief uiten tegen zijn moeder. Dit vindt hij achteraf altijd heel erg vervelend… “Het zou me wel helpen als ik dat beter onder de knie zou kunnen krijgen’’ geeft hij zelf aan.
‘’Oh, daar weet ik wel iets voor!’’ zeg ik hem. We lopen de bak in met Saela en ik leg hem uit dat ik verschillende manieren weet die je kunt inzetten op het moment dat je merkt dat je spanning opbouwt om wat voor reden dan ook. Dat lijkt hem wel wat. We beginnen met een gesprekje over wat hij voelt in zijn lijf op het moment dat hij merkt dat hij boos wordt. Ik leg uit dat ons lijf allerlei signalen afgeeft waaraan je al vroegtijdig zou kunnen merken dat er iets begint te borrelen. Zo had Levi dat nog nooit bekeken… maar nu hij er eens goed over na dacht kon hij zich wel herinneren dan een heel bonkend gevoel in zijn hoofd te hebben. Ook weet hij van zichzelf dat het ballen van zijn vuisten ook iets is wat hij dan doet. ‘’Ik wil dan heel hard ergens tegenaan slaan, daarom doe ik dat…’’ legt hij uit.
Wanneer ik Levi de eerste manier vertel van het jezelf rustig maken en ik hem uitdaag om zich daar eens op te concentreren wanneer hij met Saela gaat lopen, wandelt hij sceptisch aan. ‘’Ik word niet zo snel rustig hoor… die onrust is er altijd.. maar ik wil het wel proberen. Voor jou dan…’’ zegt hij met een knipoog. Ik glimlach terug.
Ik zie stiekem aan Saela al dat het al werkt… ze gaat namelijk steeds langzamer lopen. In het begin liep ze Levi enorm op zijn hakken en langzaam maar zeker sjokt ze steeds langzamer aan tót het moment dat ze stil gaat staan. Levi kijkt verbaasd naar Saela en daarna nog verbaasder naar mij. Ik vraag wat er in hem omgaat. Met horten en stoten komt er uit dat hij voor het eerst sinds een héle lange tijd merkt dat zijn hoofd stil is. ‘’Het is gewoon weg…. die hele onrust…. Huh!?’
