“Jeetje, is er alweer een maand voorbij”, zeg ik, Brenda, tegen Maree. We kijken elkaar verwonderd aan. “Het gaat echt zo ontzettend snel”, Antwoord Maree. “Het voelt alsof we gisteren nog de burn out groep hebben gehad, de tijd vliegt inderdaad”, zeg ik enthousiast. We kletsen nog wat na over de voorgaande groepssessie en gaan dan aan de slag om alles klaar te maken voordat de burn out dames komen. Koffie, thee, koekjes, fruit en groentesnacks verschijnen allemaal op tafel. Ook het paardenverblijf wordt uitgemest en pepper neemt haar voetbal moment fanatiek in ontvangst.

Dan is het tijd om de meiden van de burn out groep te ontvangen. Gezellig kletsend komen ze binnen. “Kunnen we geen andere naam voor burn out groep verzinnen? Het klinkt niet meer leuk”. We lachen als iemand roept “on fire groep”!! Goh, denk ik, eigenlijk nog niet zo’n slecht idee… ik laat de gedachtes erover eigenlijk direct los omdat een van de vrouwen vertelt hoe haar maand is verlopen, ze huilt. Ze heeft het zwaar gehad en nu kan ze even ontladen. De andere dames geven haar tips over hoe ze kan omgaan met een moeilijke situatie. Ze voelt zich duidelijk gesteund door haar groep. Wat is dat toch prachtig om te zien, denk ik. Dat gun ik nou echt iedereen!

Na het delen van ieders voortgang en tegenslagen en het kritisch bevragen en steunen van elkaar is het tijd voor de paarden!

“Oo nee hè”, zegt één van de deelnemers. Ze is bang dat het haar niet lukt. We zitten momenteel in het thema/element ‘aarde’. En aarde gaan we doen door de paarden uit de door de dames gekozen persoonlijke ruimte te houden. Nou ja paarden…. paard. Yellow is erg goed in het aftasten van iemands ruimte en grenzen. Hij maakt het lekker duidelijk door zich steeds een soort van onnozel op te stellen en te blijven proberen in iemands ruimte te komen alsof hij zich van geen kwaad bewust is. Alle dames hebben inmiddels een plekje gevonden in de bak en hun persoonlijke ruimte en grenzen afgebakend. Om yellow een beetje op weg te helpen krijgen alle vrouwen een emmer met een beetje voer. Ze benoemen het voer tot iets wat voor hen belangrijk is, zoals “rust” en “respect”, ook “eigenwaarde” komt voorbij.

Ze gaan in hun ruimte staan en krijgen de opdracht om aan yellow hun grens aan te geven. Yellow is slim en pikt direct één van de meiden eruit die de strijd wel met hem wil aangaan. Voordat Maree en ik ook maar iets kunnen zeggen dendert yellow haar ruimte binnen waarop de vrouw om zijn nek gaat hangen. Samen springen ze in haar ruimte rond! Ze doet een verwoede poging om haar “respect” te beschermen maar yellow is genadeloos. Hij duikt met zijn hoofd de emmer in en eet het voer op.

De vrouw is in tranen. Ze is boos en verdrietig en uitgeput van haar gevecht. Dit herkent ze ook in haar dagelijks leven. We zijn allemaal onder de indruk van het tafereel wat zich hier zojuist heeft afgespeeld. Uit de hoek klinkt het wederom: “ooo nee hè”. Yellow komt op haar af. Hij is klaar om zijn volgende slag te slaan. Snel geef ik de groep wat aanwijzingen die gaan over ‘aarde’. Ook de vrouw in de hoek gaat het gevecht aan met Yellow. Ze blijf duwen en roepen. Yellow reageert er wel op maar het is zo hard werken voor de vrouw. Alle dames herkennen het gevecht om gehoord en gezien te worden. Dit uit zich hier in de bak wel heel letterlijk, denk ik.

We besluiten om even pauze te nemen. De vrouwen zijn enigszins ontdaan. “Dat winnen we nooit”, zegt één van hen. “Dat klopt”, zeg ik, “daarom zal een grens van binnenuit gesteld moeten worden, met overtuiging en niet met een krachtmeting, dat ga je niet winnen”. De meiden praten na en overleggen over wat ze anders zouden willen en kunnen doen. Één van de dames zegt opeens; “Laat hem maar komen”. Op het moment dat yellow aan komt gelopen gaat ze wat breder staan, stevig, rechtop, ze kijkt hem aan en zegt rustig maar vast besloten: “nee, dit wil ik niet, ik wil dat je weg gaat”. Yellow stopt en blijft even staan. Wanneer ze haar woorden herhaalt, draait hij zich om en vertrekt naar een van de andere dames. Er klinkt een zucht… ze is trots. En terecht! Zonder veel moeite houdt ze Yellow uit haar ruimte.

“Ik was goed geaard”, geeft ze als antwoord op de vraag hoe het komt dat Yellow zo makkelijk vertrekt. Nadat het alle dames is gelukt om Yellow uit hun ruimte te houden, gaan we de bak uit en mag Yellow zijn welverdiende voer opeten. We praten nog na over hoe we deze oefening in het dagelijks leven kunnen toepassen en hoe ze dit kunnen oefenen. “Gelukkig heb ik genoeg Yellows in mijn omgeving, dus ik kan veel oefenen”, grapt een van de meiden. We lachen en sluiten daarmee de groepssessie af. Als de dames de deur uit lopen kijken Maree en ik elkaar tevreden aan.

Wat is ons werk toch heerlijk! Veel tijd om er bij stil te staan is er niet want we mogen ons al weer voorbereiden op de volgende groep die komt, de kennismakingsworkshop. Yes we kunnen de ochtend nog eens dunnetjes over doen!!