Samen met twee andere deelnemers heb ik een parcours neergelegd. We hebben hiervoor samengewerkt maar zijn ook alleen aan de slag gegaan. Wat eigenlijk precies staat voor hoe dit Burn-out traject is gegaan. Er waren sessies die we samen hebben gedaan maar er waren ook veel uitdagingen die ik alleen ben aangegaan. Bij de opdracht tijdens deze laatste sessie is het de bedoeling om te starten op de plek waar het voelt als de plek waar ik was toen ik startte met de paardentherapie en het burn-out traject en zo de weg te lopen tot waar ik nu sta.
Ik neem Jack mee en leid hem naar het zeil wat we eerder hebben neergelegd. Ik vraag me af of hij hier overheen gaat lopen of het misschien wel eng vindt. Ik zit erg in mijn hoofd en er poppen honderd vragen en gedachten op: ‘Dadelijk schrikt hij, mag hij er wel over lopen of juist niet en wat zal de rest wel niet vinden. Wat is de bedoeling van deze opdracht eigenlijk?’ En dat raakt precies het stuk waar ik begon. Ik merk zelfs dat ik me onbewust weer wat kleiner maak en maar hoop dat Jack meeloopt.
Hij loopt half over het zeil heen. Ik voel een opluchting, hij loopt in ieder geval mee loopt, het ‘lukt’. Even voel ik me weer zoals aan het begin van het Burn-out traject; net uitgevallen bij mijn werk, bang om anderen tot last te zijn, vooral geen hulp vragen of iets laten zien en voor de buitenwereld maar doen alsof alles goed gaat. Maar ondertussen mijzelf van binnen wel heel erg angstig voelen, heel boos en gefrustreerd op mezelf zijn en op de manier waarop ik alles aanpak.
Wanneer ik Jack meeneem om naar het volgende obstakel te gaan loop ik recht door de slalom heen. Op dat moment hoor ik me denken: ‘Was het niet de bedoeling om erdoor te slalommen? Hoe hadden de anderen dit bedacht?’ Ik ben al halverwege en ik zeg tegen mezelf: ‘stop die gedachten; ik heb voor deze manier gekozen dus dat is ook wat ik ga doen, met alle spanning die ik heb.’
En ook al voelt het nog onwennig, ik merk dat ik me fijner voel. Dit komt doordat ik heb gekozen voor iets wat ik zelf graag wil. Een tijd geleden ben ik begonnen aan een opleiding, heb me eerder beter gemeld dan mij werd geadviseerd door de bedrijfsarts en ben ik met mijn eigen bedrijf begonnen en dus koos ik voor mezelf.
Ik kreeg te horen van sommige mensen dat zij mij dit werk nooit meer zagen doen, ik moest mij op wat anders richten. Ik zat daarnaast zelf veel met angst, paniek en twijfels. En toch koos ik er voor om mijn eigen pad te kiezen. Ergens in de verte hoor ik nog wel mijn gedachten: wat zullen anderen vinden, wat als dit mislukt? Maar ik besluit om door te lopen en mijn pad te kiezen. En ik voel mijn kracht van binnen stromen.
Jack en ik vervolgen onze weg door een soort van haag van knuffels en ik merk dat ik het gevoel heb dat ik gezien word. Wat spannend is, want anderen kunnen zien wat je doet en hebben misschien wel een mening over mijn keuzes of houding. Toch kies ik ervoor om deze weg in te gaan en hoor ik mijn gedachten, maar ga ik er niet in mee en kijk recht vooruit, recht mijn rug en loop verder naar mijn doel. Want of je je nu klein maakt of niet, mensen zien je lopen, de ruimte die je letterlijk nodig hebt neem je toch in dus kun kan ik maar beter proberen om blij te zijn met mezelf en wat ik doe goed genoeg te vinden. Want als ik dat zelf al niet vind hoe kunnen anderen dit dan vinden?
Er blijven hindernissen komen.
Ik neem Jack mee naar het laatste gedeelte van mijn parcours. Nou ja, naar mijn eigen laatste gedeelte van het parcours. Want hoewel we het parcours met zijn drieën hebben neergelegd is het parcours toch voor iedereen anders en begint en eindigt iedereen ook ergens anders. Dat heb ik ook zeker geleerd tijdens de therapie; wat ik denk of zie, hoeft totaal niet overeen te komen met hoe iemand anders naar dezelfde situatie kijkt. Daarnaast kun je nooit voorspellen of zeker weten wat de ander wil of fijn vindt. Daarom zul je dit moeten onderzoeken, vragen moeten stellen. Het laatste gedeelte van het parcours is een hindernis. Zo voelt het leven voor mij ook echt. Ik loop er heen en even twijfel ik, gaat Jack er wel overheen? Ik stap er overheen en Jack loopt achter me aan. Ik kijk vooruit en ik hoor de balk vallen. Na de hindernis stop ik Jack en kijken we terug naar de hindernis die ik heb genomen, waarvan de balk nu op de grond ligt. Grappig denk ik; het viel eigenlijk wel mee, zo hoog leek hij toen ik ernaartoe liep en nu ik er overheen ben gegaan viel het alles mee.
Dat is een mooi metafoor voor de stukken die nog gaan komen. In de rest van mijn leven blijven er hindernissen komen en die zal ik moeten nemen en soms zal dit makkelijker gaan dan andere keren maar ik vind wel een manier. Of deze nu hoog in de lucht hangt of eerst valt en ik het dan nog eens probeer en nog eens en misschien wel nog eens.. nu heb ik de handvatten en het vertrouwen in mijzelf terug. Ik weet dat het gaat lukken en ik wel een manier vind om er te komen!
