Het is vast niemand ontgaan… het is vol op herfst! De bomen kleuren zichzelf weer om van groen naar warme tinten en laten hun blaadjes los. De wind waait regelmatig op een guur standje en ook de wolken dragen goed hun steentje (druppels) bij aan het herfstgevoel. Het heeft ook wel wat, vind ik… ieder seizoen zo zijn eigen charmes en ik kan genieten van bijna alles.
Ja, bíjna alles… want wat ik er een écht nadeel van vind, is dat onze paddock binnen no-time omgetoverd is tot een ontzettende blubberige bende. En met een beetje pech is het niet alleen blubber, maar staat het compleet blank en zak je tot over je enkels weg in, wat ooit een mooie paddock was, nu in grote wateroppervlaktes. De grond heeft het dan hard te halen en is helemaal verzadigd. Het water wordt niet meer opgenomen en eigenlijk is er niets anders te doen dan wachten op een drogere periode zodat het water weer rustig weg kan zakken.
Niet gedacht dat ik ooit nog een blog zou schrijven over onze zwembadpaddock, maar… here we are! Uiteraard gaat het in de kern niet echt om die paddock… maar om een geweldige sessie die in diezelfde paddock plaats vond.
Dat wil ik heel graag met jullie delen!
Ravi is 11 jaar en al een tijdje bij mij in therapie. Hij heeft geweldige sprongen gemaakt het afgelopen half jaar en ik ben zo trots op hem als een pauw. Vandaag is Ravi 2 uur bij mij, hij komt helpen met de klusjes en ondertussen werken we met de paarden aan verschillende thema’s. Van te voren had ik bedacht welke klusjes er allemaal waren zodat hij daaruit kon kiezen. Het eerste klusje wat aan bod kwam was het voeren van Zorro. Een emmer speciaal voor hem, die hij driemaal daags bijgevoerd krijgt om wat bij te komen in zijn gewicht.
Ravi nam de emmer mee naar buiten en we haalden samen Zorro uit de paddock. ‘’WOW’’ zegt Ravi ‘’wat een water! Dat heb ik nog nooit zo gezien. Er is geen zand meer over?’’ Ik lach en zeg dat het maar goed is dat we allebei laarzen aan hebben. Samen staan we bij Zorro en zijn emmer en Ravi glipt ineens weg. Op de vraag wat hij gaat doen zegt hij ‘’ik ga even ergens naar kijken’’ … en weg is hij. Uiteraard niet écht weg, maar wel een beetje uit mijn zicht, het hoekje om. Het duurt een tijdje en er gaat van alles door mijn hoofd heen:
- We waren toch met Zorro bezig?
- Wat gaat hij nou eigenlijk doen?
- Wat duurt het lang…
- Zal ik hem terug roepen?
- Wat vind ik er eigenlijk van dat hij niet doet wat ik gevraagd heb?
- Sta ik hier die emmer te voeren maar juist hij kwam helpen met de klusjes toch?
- Zal ik zeggen dat ik het fijner vind dat hij wat meer bij mij in de buurt blijft?
- Wat doet hij nou eigenlijk daar?
Tussendoor had ik een keer om het hoekje gekeken en ik zag hem in de paddock staan bij die plassen. Hij stond met zijn voet te schoppen in de aarde en ik snapte er nog steeds niks van. Ik was met mezelf in discussie over wat ik nou eigenlijk vond van het feit dat hij niet deed wat ik van hem vroeg en het ‘ik ga even ergens naar kijken’ was ook al 10 minuten geleden, hij was nog steeds niet terug. Toch besloot ik hem te laten.
Hoe belangrijk was het zou eigenlijk dat wij sámen persé Zorro die emmer moesten geven. Kinderen móéten al zo veel de hele dag… Mag hij ook gewoon even zijn eigen ding doen, ongeacht van of ik nu wel of niet snap? Mag hij ook gewoon even zijn eigen ding doen zonder dat ik ‘toestemming’ geef daarvoor? Mag hij ook gewoon even vrij zijn? Zeker weten…. Ineens waren al mijn gedachtes daarover weg.
Mijn gedachten dwaalden vervolgens af naar mijn tijd in het onderwijs. Precies dit was ook een groot deel van waarom het onderwijs me niet meer trok…. Al dat móéten. Allemaal hetzelfde, gewoon omdat de juf dat zegt en dat is dan zo. Allerlei werkjes die gemaakt worden en waar vervolgens 28 dezelfde herfstige paddenstoelen tegen het raam aan geplakt worden met daaronder dan de naam van het kindje die het precies zo nagemaakt had als het voorbeeld.
Ik weet nog dat wanneer ik een vrije opdracht gaf, er áltijd kinderen waren die GEEN IDEE hadden van wat ze met die vrijheid moesten? Geen idee waar te beginnen, geen idee wat dan goed was, geen idee meer van hun eigen creativiteit. Dat deed me vaak pijn. Dat heeft nooit zo in mijn straatje gepast en dat past het nog steeds niet. Ik hou juist zo van die puurheid en vrije geesten.
Zorro heeft zijn emmer inmiddels op en ik breng hem terug naar de paddock. Daar kom ik Ravi weer tegen die met een ontzettende grote grijns op zijn gezicht naar me toe komt gerend. ‘’Kijk eens, Maree!!! Kijk wat ik gemaakt heb!’’ Ik klik Zorro’s halster los en loop mee met Ravi. Hij wijst naar het stuk aarde waar hij ik hem in had zien schoppen toen ik een tijdje terug om het hoekje keek.
Wat ik zag, naast dat enorme trotste mannetje, was een geweldige creatieve oplossing voor ons waterprobleem. Ravi begon meteen te vertellen over wat hij gemaakt had. Hij vertelde over dat hij gezien had dat onze grond in de paddock verschilde in hoogte en lichtelijk afliep. Hij had gezien dat er aan de zijkant van ons land een sloot was en wilde ons helpen het water af te voeren. Hij had een geul gegraven met zijn schoenen zodat het water een weg kon vinden door de paddock heen en zo de sloot in kon lopen. ‘’Zo is het hier binnen een paar uur al veel minder nat en waarschijnlijk binnen drie dagen droog.’’ Grijnsde hij.
‘’Wat een geweldig goed idee van jou!’’ jubelde ik. Ik gaf hem een high five en we maakten samen een plan van actie. We hadden twee scheppen nodig! Dan konden we nog een geul graven en ook verschillende dammetjes bouwen om het water nog beter te geleiden. Terwijl we dat aan het doen waren ging er zóveel door me heen. Een enorm gevtoel van trots… trots op zijn zelfvertrouwen en inzicht. Ik vond het zo gaaf dat hij dit bedacht had. Tegelijkertijd schoten mijn gedachtes terug naar het moment toen ik Zorro stond te voeren en Ravi ‘zomaar’ weg was gegaan en ik daar stiekem allerlei gedachtes over had. Ik had serieus overwogen om hem terug te roepen en te zeggen dat we ergens anders mee bezig waren. Die gedachte deed me veel…. Stel je voor, zo’n geweldig idee en ik had dat zomaar totaal de kop in kunnen drukken omdat IK vond dat hij ‘gewoon’ bij mij moest komen staan ‘omdat ik dat gezegd had’. Auw!
Het deed me beseffen dat dit helaas zoveel gebeurt… Wij als volwassenen hebben iets in ons hoofd en verwachten te vaak van onze kinderen dat ze daarin meewerken en doen wat wij zeggen, gewoon omdat we dat zeggen. En soms is het ook nodig hoor, begrijp me niet verkeerd…. Maar het is ook vaak niet persé zo nodig en gaat het automatisch. De gevolgen daarvan zijn alleen niet zo onschuldig. Kinderen zijn van nature zo vindingrijk en zo creatief. Kinderen weten dat er veel meer mogelijkheden zijn dan hoe wij volwassenen naar dingen kijken. Het is voor kinderen dan ook ontzettend beperkend wanneer wij als volwassenen, van hen vragen de ‘enige en juiste’ weg te bewandelen zoals wij het hen opleggen.
Als ik in deze situatie bijvoorbeeld Ravi had teruggefloten en hem gezegd had dat hij beter moest luisteren, dan was ik compleet voorbij gegaan aan zijn geweldige idee. Puur omdat ik bepaald zou hebben dat daar geen ruimte voor was. Dan was de sessie verder gelopen zodat ik dat van te voren bedacht had waarschijnlijk, met klusjes… en had hij ‘braaf’ gevolgd, wellicht met een sip gevoel omdat hij zich niet gezien voelde.
Ik ben zó blij dat ik besloot het los te laten, hem vrij te laten en mee te gaan met de flow die er was. We hebben samen zóveel plezier gehad. Ravi is in die sessie vijf koppen groter gegroeid van trots en wij waren verlost van ons waterprobleem. Inderdaad… precies zoals hij gezegd had: binnen een paar uur was het meeste water weg en binnen drie dagen stond het weer droog.
Lieve Ravi, ik wil je bedanken…. Bedanken voor deze wijze les, voor het weer even wakker schudden, voor jouw vrijheid en voor je geweldige idee. Ik denk dat ik in deze sessie veel meer van jou geleerd heb dan jij van mij…. 😊
Liefs van Marée
Klik hier voor een volledig overzicht van al onze artikelen.
